խաղաղ,
էն օրերից,
որ ոչ մի բան պետք չի,
ոչ մի բան չես ուզում,
ոչ մի բանի մասին չես մտածում,
ուղղակի ժպտում ես /բայց չես ծիծաղում/
I love to see the sun come smiling to the world; I love to hear the wind go singing through a field; I love to hear a love-bird singing in a tree, And I love to see a lovely face light up with love for me
էսօր իմացա, որ անգլերեն գիտեմ << Բարև, ոնց ես, լավ եմ>>-ից մի քիիիչ ավել.... հեշտ չի ընդունելը...
Այսօր, հազվադեպ բան է, դիտում էի Դար Քսան Մեկ ալիքը /ալարում եմ լեզուն փոխեմ :Ճ/ ու Ալո, Գարիկ հաղորդումն էր: Հաղորդման իմաստը նրանում էր, որ զանգում են երկու հեռուստադիտող, պատվիրում են երկու երգ ու յուրաքանչյուրը պետք է հիմնավորի իր ընտրությունը: Գաղափարը լավն էր ու սլոգանն էր ` կարևոր չի ինչ եք լսում, կարևորը հասկանում եք, թե ինչի եք լսում: Շաաաաաաաաատ ունիկալ երևույթ բացահայտ երևաց ընթացքում: Դե հա, առաջ էլ էր իմ համար ակնհայտ , որ մեզ մոտ դեբատ ասվածը մեղմ ասած չկա, բայց այդ հաղորդման ընթացքում աչք էր ծակում ուղղակի: Ընդհանուր առմամբ տիպիկ զանգը այս կառուցվածքն ուներ.
Սա կարողա տիպիկ էր կոնկրետ էս հաղորդմանը, բայց դժվար թե: Ըստ իմ համեստ դիտարկման` երկու հայի մեջ դեբատը համարյա հենց էս սցենարով էլ գնում է /եթե բացառենք ֆիզիկական դեբատը/: Մենք միշտ էլ դիրքերից ենք խոսում ու ոնց-որ պատերազմական դրություն ` Ոչ մի քայլ ետ : Չենք ասում "Այսպես եմ կարծում", այլ ասում ենք "ՀԵՆՑ ԱՅՍՊԵՍԱ": Նույնն էլ լինումա մեր ֆորումներում , ոնց որ նշել եմ նախորդ գրառմանս մեջ, ուղղակի երբեմն գժվում եմ այդ գործոններից....
Մի խոսքով, ոնց որ ասում էին ՈՒՀԱ-ում . Երեք հայ իրար հետ արդեն բարձրագույն մաթեմատիկայա:
Հ.Գ. Իմ առաջին հայերեն գրառումը հատուկ Պակիստանցու, Հնդիկի, Ամերիկացու ու Ֆիլլիպինցու համար և իհարկե մի քանի հայաստանյան այցելուների: